De verpleegkundige(n), want ze kwamen bij toerbeurt, kwam zondag jl. voor het laatst de wond is dicht, de zwellingen minder en dus mocht ik het verder zelf doen. Flink invetten want de huid begon te vervellen en dat was zwaar hinderlijk. Ik heb (had) de neiging om aan de velletjes te pulken en dat moet niet. Mijn hand ziet er verder nog wel rood uit maar het doet geen zeer en ik kan alles weer doen. Het is dus wel duidelijk dat ik van geluk mag spreken.
Ik heb me redelijk kunnen amuseren in die periode, maar saai was het wel. Ik was begonnen met het maken van een vrij grote dromenvanger voor M & E, maar dat moest ik even opzij leggen. Gelukkig kan ik sinds vorige week er weer op los haken en het geheel schiet aardig op. Komt mooi uit want M. komt as. woensdag deze kant op en dan kan het geheel met hem mee terug. Leuk om te doen, dat haken ik heb daar altijd veel schik in. Verder heb ik weinig ondernomen. Wel zorg ik een keer in de week voor een maaltijd voor Mme. L.
Jl. maandag ging ik naar de famillie T. om mijn emmertjes en bakjes op te halen. Daar trof ik voor de deur André aan, bibberend van de kou, wit van het meel op zijn hele overall. Hij was hout aan het laden voor de kachels.Hij begon ineens te huilen en vertelde dat hij die ochtend van T.T. gehoord had dat opa Claude in het ziekenhuis was overleden. Hij lag in het ziekenhuis van Neufchateau met Covid, was daar van aan het opknappen, maar zijn lijf en hart waren te moe. Mijn "stookmaatje" is niet meer. 85 jaar is hij geworden. Vanochtend was er een mis en de begrafenis, het was flink druk. Iedereen met masker op in een overvolle kerk. Hopelijk houd ik er niets van over want ik was jl. donderdagochtend met Wim in het CHU van Dijon op consult bij de neurochirurg. Ik had met het secretariaat gebeld om te peilen hoe het ervoor stond met de operaties. N.a.daarvan kreeg ik een telefoontje tijdens het boodschappen doen. Thuisgekomen luisterde ik de ingesproken boodschap in. Ik werd donderdag om 10 uur op het spreekuur verwacht.
 |
| een groot gedeelte al klaar, alleen afwerking nog |
Gelukkig kon Wim mee, want het was slecht weer. Nadat ik me bij het secretariaat had gemeld moest ik eerst langs de rontgen voor een paar foto's. Dat ging allemaal razendsnel en toen ik bij dokter P binnenstapte had hij de foto's al op zijn scherm. Hij herhaalde bijna hetzelfde als de eerste keer, urgentie van opereren, wat hij gaat doen, keek nog even naar mijn buik. sneetje van 10 cm, om het wigje te plaatsen en via de rug om het vast te schroeven. Hij gaf me een recept voor post-operatieve fysio behandelingen en voor vitamines, ijzer en proteine te gebruiken een maand voor en een maand na de operatie. Ik sta gepland voor februari, ze bellen me, dan eerst een Covid test en daaraansluitend opname. Operatie op dag één, 's avonds al uit bed en de volgende dag met ambulance naar huis!!!!! Daar schrok ik wel van. Ze houden geen kostgangers kennelijk. Wim heeft nog heel veel vakantiedagen staan, ik kan alleen maar hopen dat hij er daar een aantal van op zal kunnen nemen. Ik kijk er niet naar uit, ben gewoon een bange poepert.
Als de dromenvanger klaar is, ga ik beginnen met een vertaalklus voor het museum. Ik hoef me voorlopig niet te vervelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten